top of page

Naar de dokter (Lodewijk en Suzie - aflevering 3)

Geen paniek, iedereen is gezond en wel. Maar als kleine katjes groot worden, dan is het op een bepaald moment nu eenmaal tijd voor een eerste prikje (= eerste vaccinatie).

Eerst even een update van de afgelopen dagen: ze maken nog steeds flink vorderingen om vrolijke huispoesjes te worden. Ondertussen hebben ze dag na dag nieuwe kamers in huis verkend, en het zijn goeie verkennertjes hoor... Zodra er een nieuwe deur opengaat, zijn ze er als de kippen bij om het nieuwe stukje territorium te gaan verkennen. Ondertussen gaan ze ook akkoord met een aaitje af en toe tijdens het eten – voorlopig nog niet op andere momenten. En Suzie vindt het ook gezellig om af en toe eens te komen kijken wat ik daar op de PC aan ’t doen ben, m.a.w. ze springt dan op mijn bureau en komt beetje rond de PC lopen.

Verder hebben ze energie voor tien (en ook de eetlust die daarbij hoort), dus af en toe vliegen er hier kittens door het huis. Helemaal zoals het hoort voor hun leeftijd. De rieten wasmand is ook geweldig in trek, zelfs als die bij gebrek aan wasgoed niet echt stabiel blijkt te zijn...

Maar ja, echt knuffelen, laat staan oppakken, is nog wat vroeg. Ze zijn ook pas een weekje hier. Maar omdat zo’n prikje in de bil nu eenmaal moet gebeuren, vooruit met de geit... eeeh met de katjes dus.

Uitdaging nr. 1: bange kittens in een transportbakje krijgen. Tja, elk apart in een transportbakje weliswaar, want anders is natuurlijk nr. één ribbedebie op het moment dat je nr. twee in datzelfde bakje zou willen zetten. Dat gaat als volgt: Eerst zorg ik dat ze niet in de gordijnen kunnen klimmen, want zo’n kitten bovenop de gordijnroede, da’s niet handig. Ik zet vervolgens meerdere transportbakjes in de achterhal, en moedig dan de kittens aan om naar de achterhal te lopen. Vermits in die achterhal verder geen meubels of dergelijke staan, zijn de enige verstopplekjes de transportbakjes, en een bang kitten wil zich nu eenmaal gaan verstoppen, dus... ze kiezen een transportbakje uit, deurtje dicht. Gefixt. Nu ja, vaak is er toch nog wel wat stress natuurlijk en ook deze twee liepen niet direct recht een transportbakje in. Maar meer dan enkele minuutjes duurt zo’n vangoperatie niet (hoogstens moet je eerst een paar rondjes rond het bureau lopen voor ze naar de achterhal vluchten). Dus al bij al blijft de stress beperkt.

Uitdaging nr. 2: bij de dierenarts zelf. Je zou kunnen proberen zo’n bang kitten bij het nekvel vast te houden, maar zeker eentje zoals Suzie zou zich toch wel danig gaan weren, en dan heb je veel risico dat die zich loswringt en dan kan je op kittenjacht in de spreekkamer van de dierenarts. Niet handig. Dus hebben we een veel betere oplossing: de dwangkooi. Da’s een kooitje waarvan een wand kan bewegen, zodat je het kitten even kan klemzetten. Prikje in de bil, ’t is zo gebeurd. Het eigenlijke onderzoek (“zeg eens aaaa”, tandjes kijken, oortjes kijken, enz.), dat kan ook volgende keer nog wanneer ze in slaap zijn voor hun castratie. Want dat staat natuurlijk binnenkort ook nog op het programma. En dan krijgen ze ook een chip. Dit duo lijkt verder sowieso helemaal gezond, ontvlooiing/ontworming hebben ze eerder gehad. Het enige dringende was dat prikje in de bil. Ziezo, dat hebben ze alweer gehad. Al bij al heeft het hele avontuur nauwelijks een dik uurtje geduurd (van het vangen in de achterhal, tot ze terug in de vertrouwde logeerkamer zaten).

Thuisgekomen laat ik ze rustig bekomen. Na tien minuutjes zijn ze zichzelf al een flinke wasbeurt aan ’t geven om alle vreemde geurtjes van de dierenartspraktijk terug kwijt te spelen. En dan is het nu eventjes afwachten en hopen dat ik niet al teveel vertrouwen ben kwijtgespeeld. Meestal valt dat wel nogal mee. Ondertussen liggen ze terug rustig te dutten op hun gewone plekje.

Nog even dit voor de duidelijkheid: dit is – voor een kat in een normale situatie - verre van de ideale aanpak voor een tripje naar de dierenarts. Het is veel beter als je daarmee kan wachten tot je de kat voldoende hebt kunnen voorbereiden, d.w.z. wennen aan het transportbakje, wennen aan alle handelingen die typisch bij een onderzoekje bij de dierenarts horen, enz. Daar zal ik in een latere aflevering van de blog nog wel eens op terugkomen. Maar voor opvangertjes is het absoluut belangrijk dat ze zo snel mogelijk (als ze tenminste groot genoeg zijn) hun vaccinatie krijgen. En medische dingen hebben nu eenmaal altijd voorrang. En daarvoor hebben we dus een klein arsenaal aan speciale trucjes om dit met zo weinig mogelijk stress te laten verlopen.

Zo, daarmee zijn jullie weer helemaal mee met de laatste nieuwtjes. Tot de volgende aflevering.

bottom of page